Bazı vedalar vardır, insanın içine işler.

Sadece birini kaybetmiş olmanın değil, bir değeri yitirmenin acısını yaşarsın.

Manisa Büyükşehir Belediye Başkanı Ferdi Zeyrek’in aramızdan ani ayrılışı da işte öyle bir veda oldu.

Öyle ansızın, öyle erkendi ki, herkesin içinden bir parça koptu sanki.

**

Hayat bazen çok insafsız… Evinde, en sıradan anlardan birinde, havuzdaki arızayı kontrol ederken elektrik akımına kapıldı. Herkesin içini sızlatan o cümleyle başladı her şey: “Durumu kritik…”

Ve ardından üç gün süren bir yaşam savaşı…

Manisa dua etti, Türkiye umutla bekledi. Ama olmadı. Ferdi Zeyrek 48 yaşında hayata veda etti.

Geçtiğimiz günlerde, çok sevdiği Manisa’sında uğurlandı. Ama nasıl bir uğurlanma… Halkın omuzlarında taşındı. Alkışlarla, dualarla, gözyaşlarıyla… O gün sokaklarda sadece matem değil, minnet de vardı. Onun arkasından “İyi bir insanı kaybettik” diyen bir şehir yürüyordu.

İyi bir insan olmak. Ne büyük şey.

**

Makamdan önce insan olmayı bilenlerdendi. Tepeden bakmayı reddeden, vatandaşın arasında yürümeyi seven, halkla iç içe biriydi. Gülümsemesiyle, tevazusuyla, samimiyetiyle 15 ay gibi kısacık bir zamanda gönüllerde yer edindi. Demek ki gönüllere dokunmak için uzun yıllara ihtiyaç yokmuş…

Cenazede CHP Genel Başkanı Özgür Özel’in sarf ettiği sözler de Ferdi Zeyrek’in Manisalılarla kurduğu gönül bağını doğruluyordu: “Ferdi benden daha Manisalıydı…” Bu cümle onun kente ne kadar ait olduğunu, ne kadar sevildiğini, kenti ne kadar sevdiğini anlatıyordu.

Özel’in o gün oradaki hali, insani yönümüzü hatırlattı. Siyasetçilerin mesafeli, soğuk, duygusuz duruşlarına alışmış bir toplum olarak ağlayan bir siyasetçinin varlığı ilk başta garip gelse de çok sahiciydi.

**

İşte tam da bu yüzden Ferdi Zeyrek’in vedası sadece bir ölüm haberi değil; bir yüzleşmeydi aynı zamanda. Ne kadar az sahicilik kaldı hayatımızda… Ne kadar az insan gibi insan…

Dürüst, namuslu, çalışkan bir belediye başkanı bulmak bu ülkede kolay değil. Halkla iç içe, gösterişsiz, samimi… Ve ne yazık ki bu tür insanların da hep erken gidişine alışmak zorunda kalıyoruz.

Hayat kısa. Kimin ne kadar süresi kaldığını bilmiyoruz. Ama hepimiz biliyoruz ki bu dünyadan göçerken yanımıza hiçbir şey almıyoruz. Geriye sadece ismimiz kalıyor.

Ve o ismin nasıl hatırlandığı…

Ferdi Zeyrek o ismi tertemiz bıraktı bu dünyaya. Ardından dökülen her gözyaşı, aslında bir teşekkürdü. "İyi ki tanıdık seni" diyen kalpten bir veda.

Bir hoş seda bırakabilmek… İşte mesele bu.

Işıklar içinde uyu Ferdi Başkan… Sen Manisa’nın kalbinde hep yaşayacaksın.